ஒருவர் ஏன் தன் குலப்பெருமையை தன் சுயஅடையாளமாக முன்வைக்கிறார் என்பதற்கு இரு காரணங்களை வெண்முரசில் சமீப அத்தியாயங்களில் அறிந்தேன் ,
முதல் பரப்பில் தெரியும் ஒன்று , வேறெந்த வாய்ப்பும் இல்லாத போது தன் இருப்பை தெரிவித்து கொள்ள என , பிந்துமதி கரேணுமதி செய்வது இது .
இரண்டாவது காரணம் இன்னும் ஆழமானது , அவர்கள் குல பெருமையை கருவியாக(tool ) கொள்கின்றனர், அதாவது வேறெந்த வழியும் இல்லாமலாகிவிடும் பொழுது கட்ட கடைசியான கருவிகளாக இந்த குலப்பெருமையை உபயோகிக்கின்றனர் , உண்மையில் சேதி நாட்டிலிருந்து இந்த பெண்கள் எடுத்து வந்திருந்தது இதுதான் , இவர்களின் அன்னைகளும் தான் புகுந்த வீட்டில் வைத்திருந்த(கலிங்க ) கருவிகளும் இதுதான் .
இன்னொரு இடம் அவையில் சகுனி சொல்லும் இடம் , 'தான் பாலை நிலத்தவன் , தன்னால் பின் காலெடுத்து வைக்க முடியாது' என சொல்லும் இடம் , இது ஒருவகையான தன்னியல்பு இது என்பதை விட தன் விருப்பத்தை நிறைவேற்ற இந்த இயல்பினை கைக்கொள்கின்றனர் என்பதே சரியாக இருக்கும் என தோன்றுகிறது .
அதாவது குல பெருமை என்பது ஒரு கற்பிதம் என தோன்றுகிறது .
.........
கரேணுபதியில் தெரிந்த நூல் பிரித்த இயல்பு கண்டு சற்று திடுக்கிட்டேன் , என் அப்பாவிடம் உளஇயல்பை வெளிக்காட்டும் ஒரு புறஇயல்பு உண்டு , ஒரு சமயம் என்னையறியாமல் நானே அதை செய்து கொண்டு இருப்பதை , அதன் ஆரம்பத்தை கண்டு திடுக்கிட்டேன் , வலுக்கட்டாயமாக அப்படி செய்ய கூடாது என எண்ணி அதிலிருந்து என்னை விலக்கினேன் :)
கரேணுபதியில் அவளது மூதாதைஅன்னை குடி கொண்டிருக்கிறாள் என எண்ணினேன் , இதில் இன்னொரு சுவாரஸ்யம் இந்த நூல் பிரிக்கும் இயல்பு சுனிதைய மகளான பிந்துமதியில் இல்லாமல் அவள் தங்கை சுனந்தை மகளில் இருப்பது , தங்கையின் புற இயல்பில் ஒரு துளி கூட அக்காவின் நடத்தையின் பாதிப்பு ( துக்கம் ) இல்லை , ஆனால் உள்ஆழம் முழுதும் அக்காவின் பாதிப்புதான் , அதுதான் கரேணுபதியில் வெளிப்படுகிறது , அல்லது மூதன்னை இவளை கிணறு தோண்ட தோதான இடம் என நினைத்து தேர்ந்தெடுத்தாள் , அந்த கிணற்று நீர் வழியாக தன்னை காண ..
ராதாகிருஷ்ணன்