ஈரிலை முளை

 

அன்புள்ள ஜெயமோகன் அவர்களுக்கு 

வணக்கம்

 இன்றைய நீர்ச்சுடரில் ‘’ஈரிலை முளை’’ என்று ஒரு சொல் வருகின்றது.  ''Dicotyledonous  plumule'' என்பதின் மிச்சரியான தமிழாக்கம் இது. வெண்முரசில் இப்படி ஏராளம் தாவரவியல் தகவல்களும், அத்துறை சார்ந்த  ஆங்கிலசொற்களுக்கு இணையான மிகச்சரியான  தமிழ்ச்சொற்களும் வந்துகொண்டே இருக்கின்றன. இவற்றைக்கொண்டு ஒரு நல்ல தாவரவியல் அகராதியை தொகுத்துவிடலாம்.

காந்தாரியின் திருமணத்தின் போது தாலிக்கு ஓலை தேடி பாலையில் பெண்கள் கண்டடையும் தாலிப்பனை-Corypha taliera என்று அறிவியல் பெயரிலேயே தாலியைக்கொண்டிருக்கிறது. ஒரிடத்தில் ‘’தன்னந்தனியே நிற்கும் கலையறிந்தது தாலிப்பனை’’ என்று சொல்லி இருப்பீர்கள், Corypha taliera குறித்த விவரணைகள்  // A solitary, massive, moderately slow growing, monoecious palm//  என்றுதான் துவங்கும். காண்டீபத்தில் ஒரு Dry Desert scrub jungle அழகாக விவரிக்கப்பட்டிருந்தது

இப்படி சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். பலவறை தொகுத்து வைத்திருக்கிறேன். சகுனியின்  கைகளில் நீலநரம்புகள் புடைத்தெழுந்திருப்பதை, ஊமத்தம் பூவினுள்ளிருக்கும் நரம்புகளுக்கு ஒப்பிட்டிருப்பீர்கள், அர்ஜுனனுக்கான மருத மரத்தின் அறிவியல் பெயர் Terminalia arjuna.

என் எல்லா வகுப்புக்களிலும் எப்படியும் இதுபோல வெண்முரசில் வரும் தாவரவியல் சார்ந்த தகவல்களை சொல்லிவிடுகிறேன். எனக்கு இவற்றை தொகுக்க தொகுக்க பிரமிப்பு கூடிக்கொண்டேயிருக்கின்றது. வெண்முரசு காட்டும் தாவரவியல் தகவல்ளை மட்டும் ஒரு பெரிய ஆய்வாக செய்யலாம்.

நேற்று டார்வினின் பரிணாமக்கொள்கையில்  இயற்கையின் சமநிலைப்படுத்துதலை சொல்ல வேண்டியிருக்கையில் வெண்முரசில் கடந்த  ஞாயிறன்று சொல்லியிருந்த // காட்டில் புல் வறளும் போது பெரும்புலிகள் தங்கள் குட்டிகளை கொன்றுவிடும் என்கிறார்கள் // என்பது நினைவுக்கு வந்து அதையும் சொன்னேன். என் மாணவர்கள் நல்ல தமிழிலும் தாவரவியல் படிக்கிறார்கள் உங்களால்.

அனைத்திற்கும் நன்றி

லோகமாதேவி

களிற்றியானை நிரை-07

 

ஓம் முருகன் துணை

 

அன்புள்ள ஜெ வணக்கம்

 

களிற்றியானை நிரை-07 வாசித்து அதன் அனுபவத்தை எழுத்தாக்க காத்திருக்கிறேன்.   வாசிப்பு அனுபவத்தை எழுத்தில் கொண்டுவர ஒரு மலர்தல் தருணம் தேவைப்படுகிறது. அடுத்து அடுத்து என்று உங்கள் சொற்களின்வழியாக உணர்வுகளின் வழியாக காட்சிகள் வழியாக மனம் இழுத்து செல்லப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது. நதியலை அடித்துச்செல்லும் வேகத்தில் உள்ளத்தின் உணர்ச்சியில் லயிப்பதா? கரையில் தோன்றி பின்னோக்கி நகர்ந்து  கடந்துபோகும் மரங்களின் மலர்களின் வண்ணத்தில் காட்சிகளின் எண்ணத்தில் லயிப்பதா? மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது. எத்தனை பெரிய இலக்கியத்தைப்படிக்கிறேன் என்ற ஆனந்தம். 

 

ஒரு சொல்லை கதையாக்கிவிடுகின்றீர்கள். ஒரு சொல்லை உணர்ச்சி கடலாக்கிவிடுகின்றீர்கள். ஒரு சொல்லை காட்சியாக்கிவிடுகின்றீர்கள். வெளிவரமுடியவில்லை, வெளியே வந்தால் அதன் அடர்த்தி அழுத்தி அமர்த்துகிறது.

 

கர்ணன் பெயர்கூட தெரியாத ஒரு நாகன் இருக்கிறான். கவசகுண்டலமின்றி பெரும்போர் களத்தில் நிற்கும் கர்ணன் கதை நடக்கும் இடத்தில் தியானத்தில் ஆழ்ந்து முகமலர்வில் ஒருவன் இருக்கின்றான். எத்தனை பெரிய உண்மையும், தூரங்களை கடந்த எல்லையும்.  இந்த இருபெரும் எல்லைகளை கண்டும் தனக்கென்று ஒரு இடத்தில் வழிபோக்கன்கள் இருக்கிறார்கள். வந்துகொண்டும் போய்கொண்டும் இருக்கிறார்கள். 

 

வழிபோக்கன்களுக்கானதுதான் கதையும் காவியமும், அதற்குள் அவர்கள் இருக்கிறார்கள். அதற்குள் அவர்கள் வாழ்கிறார்கள். அவர்களை கடந்து கதையும் காவியமும்இருக்கிறது. அவர்களும் அதை கடந்தும் தொடர்ந்தும்  வாழ்கிறார்கள்.   வழிபோக்கன்கள்தான் இந்த பூமிக்கு வந்துவந்துபோகும் வாழ்வியலியலாளர்கள்.   எத்தனை அற்புதமான வாழ்க்கையின் யாதார்த்த உண்மை.  யதார்த்தமான உண்மை என்றாலும் எத்தனை உயரமான தாழ்வான மானிட எண்ணங்கள்  தனக்குள் முட்டிக்கொள்ளும் இடத்தை காவியம் மையத்தில் நின்று தொட்டுக் காட்டுகின்றது.  இந்த எண்ண தூரங்களை கடக்காமல் வாழ்க்கையை புரிந்துக்கொண்டுவிடமுடியாது. அந்த அந்த எண்ணங்களுக்கு தகுந்தபடி வாழ்க்கை அங்கே அங்கே நின்றுவிடுகிறது. எண்ணங்களை எட்டிப்பிடித்தவன் வாழ்க்கையை பிடித்தவன்தான். 

 

 

ஆறாம்வகுப்பு படிக்கும்போதுதான் முதன் முதலில் தீமிதி விழாவை அருகில் நின்றுப்பார்த்தேன். 

கங்கை கொண்ட சோழபுரம் அருகில் உள்ள  சின்னவளையம் என்ற ஊரில் அருள்பாளிக்கும் அன்னை திரௌபதி அம்மன் கோயில் தீமிதி திருவிழா.  முப்பதுநாள் பாரதம் படித்து தீமிதி  திருவிழா வைப்பார்கள். கூட்டத்தோடு கூட்டம் முட்டிமோதி பூக்குழி அருகில் சென்று நின்றேன்.

 

தொலைவில் இருக்கும்போது மலர்செண்டுபோல் வா வா என்று அழைத்த பூந்தீ அருகில் சென்றதும் நில் நில்  என்று செந்தீயாக அடித்து வெளுத்து வேகவைத்தது. உள்ளுக்குள் சுடர்பரவி அங்குலம் அங்குலமாக உறிஞ்சியது. இரு இரு இன்னும் கொஞ்சம் இரு என்று உள்ளேறி முத்தமிட்டது. 

எப்படி இந்த அனல் கங்கு தீயில் நடக்கிறார்கள்?  

அன்னையின் அருள்தான் என்று குண்டத்திற்கு முன்னால் நிற்கும் அன்னை திரௌபதியைப்பார்த்தேன். பூவாடை பொன்மேனி, தூரத்தை அருகழைக்கும் பார்வை. மின்னும் கன்னத்தில் செந்தழல்மேவி முகம் உருகி வழிந்துவிடுமோ என்று ஏங்கவைக்கும் குழைவு.  செந்தீ சுடர் மின்ன மின்ன ஏறி அன்னை கன்னத்தை எச்சில் படுத்துகிறது. தீ முத்தமிடும்போதும் கன்னம் ஈரம்படுமோ?   அந்த எரிதழளுக்குள் அன்னை மந்தகாசம் புரிகிறாள். 

வீட்டிற்கு வந்து ஆயாவிடம் அன்னை திரௌபதி முகத்தில் தீ எரியும் வலியும், வலிமறந்த புன்னகையும் இருக்கிறது என்றேன். 

 

ஆயா “ஆத்தா, தீயை தன் மடியிலதானே ஏந்துறா, அதான் அவள் பிள்ளைகளுக்கு சுடுவதில்லை, எல்லா சூட்டையும் அவளே வாங்கிக்கொள்கிறாள். அதான் அந்த வலியும் சிரிப்பும்” என்று சிரித்தது. 

 

அன்னை மடியில் தீமிதிக்கும் கால்கூச்சம் எனக்கு.

 

திரௌபதி அம்மன்கோயிலில் முப்பது நாள் பாரதம் படிக்கும்போது, தனது தள்ளாத வயதிலும் நான்கு மயில்  தூரம் நடந்துபோய் ஆயாள் பாரதம் கேட்டது  உண்டு. அந்த ஆயாள் பெற்ற பிள்ளையை, எனது தந்தையை, எனது தாயுடன் எத்தனையோ ஊர்களில் இறைவனும் இறைவியும் குடுத்தனம் நடத்த வைத்தார்கள்.

 

காட்டுமன்னார்கோவில் வீரநாராயணபெருமாள் கோயில் தெப்பக்குளக்கரையில் உள்ள திரௌபதி அம்மன் கோயிலில் பாரதம் படிப்பதை அப்ப அருகில் உள்ள வீட்டில் வாழ்ந்து கேட்டார்கள். தன்னை நாடிநாடி வந்து பாரதம் கேட்ட தாயின் பிள்ளைக்கு முதுமையில் தாயே நாடிவந்து பாரதம் சொன்னதுபோல் இருந்தது.

 

முப்பது நாள் மட்டுமல்ல முன்னூறுநாள் பாரதம் படித்தாலும் கேட்காத மக்களும் உண்டு.  

 

//ஆனால் ஒருமுறைகூட இக்கதைகளை செவிகொள்ளாதவர்கள் இந்நிலத்தில் பல கோடி. அவர்களின் மொழிகளில் இக்கதைகள் இன்னும் எத்தனை யுகங்களுக்குப் பின் சென்று சேரும் என்று தெரியவில்லை. இன்று அவர்களுக்கும் நமக்கும் இடையே இருப்பவை சில சொற்கள். சில ஆணைகள், சில உசாவல்கள், சில மறுமொழிகள். நாணயங்கள்போல அவை புழங்குகின்றன//   

 

கிருபானந்தவாரியார் சுவாமிகள் ஒரு கதை சொல்வார்.  வயல் வேலை செய்யும்  பாட்டி தினமும் ராமாயணம் கேட்க போகும்  அதைப்பார்த்த பண்ணையார் மகன் “ பாட்டி, நேற்று என்ன ராமாயணம் கேட்டாய்” 

 

பாட்டிக்கு என்னவென்று சொல்லத்தெரியாது. மறுநாளும் பாட்டி ராமாயணம் பார்க்கபோனது. அதே ஆள்  “பாட்டி, நேற்று என்ன ராமாயணம் கேட்டாய்” 

 

பாட்டிக்கு சொல்லத்தெரியவில்லை. இளைஞன் “உனக்குதான் ஒன்றும் தெரியலையே, நீ எல்லாம் எதுக்கு தூக்கத்தை தொலைத்து ராமாயணம் கேட்க போகிறாய்” என்று சிரிக்கிறான். 

 

பாட்டி அருகில் கிடந்த சாணியள்ளும் தட்டுக்கூடையை காட்டி அதில் தண்ணீர் மொண்டு வரசொல்லியது. அதில் எப்படி தண்ணீா அள்ளுவது என்று இளைஞனுக்கு கோபம். பாட்டி கோபப்படாமல் சிரிக்காமல்  “முடிந்த அளவு  தண்ணீர் கொண்டுவா, முயற்சி செய்” என்றது. 

 

இளைஞன் தண்ணீரை அள்ளி அள்ளிப்பார்த்தான். தண்ணீர் சொட்டுக்கூடநிற்க வில்லை. வெறுத்துபோன இளைஞன் தட்டுக்கூடையை தூக்கி எறிந்தான். 

 

பாட்டி இளைஞனிடம் தட்டுக்கூடையை சுட்டிக்காட்டி, “அதுல தண்ணீ மொல்ல முடியாது, ஆனா  அதுல உள்ள அழுக்கு எல்லாம் போயிட்டுது பாத்தியா“ என்றது. 

 

ஏன் இ்நத தொல்கதைகளை கேட்கவேண்டும் என்றால்? அது நம்மை கழுவி விடுகிறது. அந்த கழுவுதல் தூய்மை மட்டும் செய்யவில்லை, களைப்பையும் போக்கிவிடுகிறது. அந்த கழுவுதல் வேண்டாத மக்களை அந்த தொல்கதை நதி, சொல்நதி கண்டுக்கொள்ளாமலே போய்கொண்டே இருக்கிறது. 

 

மூத்த அண்ணனுக்கும் கடைசி தம்பிக்கும் சொத்து தகறாறு, ஐந்துசெண்ட் அண்ணனுக்கு அதிகமாக கொடுத்ததால் வந்த தகறாறு. விலக்கபோன இரண்டாவது தம்பி இருவருக்கும் எதிரியாகி, நமக்கு எதற்கு வம்பென்று போனபின்பு. குடும்பசண்டையாகி, உறவுசண்டையாகி, ஊர்  பஞ்சாயத்தானது.  இதில் எதிலுமே கலந்துக்கொள்ளாமல், இங்கிருந்தும் எங்கோ இருப்பதுபோல்  இருந்த கல்யாணம் செய்யாத முதல்தம்பி சிரிக்காமல் சொன்னான், ஆனால் ஊருக்கும் உறவுக்கும் சிரித்துக்கொண்டு சொன்னதுபோல்தான் இருந்திருக்கும் “அந்த ஐந்து செண்டை என்னிடம் கொடுங்கள் நான் விற்று தேவஊழியம் செய்யபோறேன்” என்றான்.

 

பழுத்த இரும்பில் நீர் விழுந்தால் சுர்ர்ர்ர்..ங்கும். ஆனால் பழுத்த இரும்பில் தீயே விழுந்தால்? ஊர் சண்டை ஒரு பழுத்த இரும்பு, அதில் கண்ணீர்விழுந்தால் ஊர் சுர்ர்ர்..என்று பொங்கி பூரிக்கும்.  அங்கு தீ விழுந்தது. ஊர் மட்டும் இல்லை அண்ணன் தம்பிக்கூட அந்த ஐந்துசெண்டைப்பற்றி அப்புறம் பேசவில்லை .

 

//கர்ணன் களத்தில் கவசங்களும் குண்டலங்களுமின்றி நின்றிருக்கும் கொடுந்துயரக் காட்சியை சூதன் சொல்லிக்கொண்டிருந்தபோது மிக அப்பால் மரத்தடியில் இலைப்பரப்பில் அமர்ந்து ஊழ்கத்திலிருந்தான். அரைக்கணம் திரும்பி அவன் விழிகளை பார்த்தேன். அதிலிருந்த மலர்வு என்னை திகைக்கச் செய்தது. அது தன்னுள் தான் நிறைந்தவனின் உளமறியும் உவகையின் வெளிப்பாடு.//

குலதெய்வம் பெயர் அறியாத குடும்பஸ்தன்போல, குடும்பத்தை விட்டு குலதெய்வம்கோயிலிலேயே சன்னியாசியாக இருப்பர்கள்போல கர்ணன் பெயர்  அறியாத நாகனும் இங்குதான் இருக்கிறார்கள். போர்களத்தில் ஊழகத்தில் உட்காரும் முனிவர்களும் இங்குதான் இருக்கிறார்கள். 

 

களிற்றியானை நிரை-07 அறியாதவரா? அறிந்தவரா? என்கிறது.

 

அன்பும் நன்றியும்

ராமராஜன் மாணிக்கவேல். 

களிற்றியானை நிரை - புது மொழியும், இலக்கணமும்

மிகப் பெரிய பாரதப் போர் முடிந்து விட்டது. பழைய நகர் ஒழிந்து புது நகர் எழுந்துவிட்டிருக்கிறது. அப்போரின் மையமே நெகிழ்வற்ற சட்டங்கள், அவற்றை உருவாக்கிய உறைந்த முறைமைகள், அம்முறைமைகளை உருவாக்கிய இறுகிய நெறிகள் போன்றவற்றை அழித்து, அத்தகைய நெறிகளை உருவாக்கிய அறம் தன் புது நெறிகளைக் கண்டடைவது தான். இனி இந்நெறிகள் முறைமைகள் ஆகி, முறைமைகள் சட்டங்கள் ஆக வேண்டும். அனைத்தும் அதன் ஆரம்பத்திற்கு சென்று, மறுபடியும் முதலில் இருந்தே துவங்கியாக வேண்டும். இதோ அதன் அடிப்படையாக ஒரு புது மொழி பிறந்து வருகிறது. இலக்கணமும், இலக்கியமும் அற்ற மொழி. ஒருவரை ஒருவர் தொடர்புறுத்துவதெற்கென்றே உருவாகிய மொழி… அம்மொழியில் கவிதை நிகழும் அக்கணம் மிகப்பெரிய உளஎழுச்சியைத் தந்தது. இனி மொழி சிறகு கொள்ளும். அனைவரையும் ஒன்றிணைக்கும். அதில் புது காவியங்கள் எழும். அதன் பிறகு இலக்கணம் உருவாகும். அத்தகைய ஒரு இலக்கணம் உருவாகி வருகையில் புதிய நெறிகளும், முறைமைகளும், சட்டங்களும் கூட உருவாகி விட்டிருக்கும் இல்லையா. இன்று மக்கள் ஆடும் அந்த நடனம் யுயுத்ஸுவை தன் கையில் எடுத்துக் கொள்ளும் அந்த காட்சி ஒரு மிகச் சிறந்த படிமம். இவ்வளவு எழுதிய பின்னும் இன்னும் சொல்ல எஞ்சியிருக்கிறது இல்லையா ஜெ!!!

 

அன்புடன்,

அருணாச்சலம் மகராஜன்

களிற்றியானை நிரை - கண்ணி நுண் சிறு தாம்பு

களிற்றியானை நிரையின் போக்கு மெல்ல மெல்லத் தெளிவாகி வருகிறது. ஒரு புது மக்கள் தொகை ஒரு நாடாக தன்னை உணர்ந்து உருவாவதன் சித்திரம். யானைகள் நிரை நிரையாக வருவது போல புது மக்கள் வரிசை வரிசையாக களிற்றுநகரிக்கு (ஹஸ்தினபுரி) வருகிறார்கள். இனி அவர்களை மேய்க்கும் பாகர்கள் அந்த களிறுகளை அறிந்து அவற்றை மேய்க்கும் திறனை எய்தவேண்டும். 19 ஆம் பகுதியில் யானையைப் பழக்குவதைப் பற்றிய சாரிகரின் 'யானைகளைப் பழக்குவது என்பது யானைக்கும் அதை பழக்குபவர்களுக்கும் இடையே ஒரு பொதுவான மொழியை உருவாக்குவது மட்டும் தான்.'  என்ற கூற்று முக்கியமான ஒன்று. யுயுத்ஸுவை அவர் அந்த மக்கள்திரளின் மொழியைக் கற்றுக் கொள்ளச் சொல்கிறார். அவர்களுடன் இணைந்து அம்மொழியை அறிந்து, அவனுக்கும் அவர்களுக்குமிடையே ஒரு உரையாடலை ஏற்படுத்தச் சொல்கிறார். அவர் அம்மக்கள் திரளை ஒரு பெருங்களிறாக உருவகிக்கிறார். அதை பழக்கி எடுத்து ஆளச் சொல்கிறார். பழக்கி எடுத்த யானையைத் தளைக்க கட்டப்பட்ட காலை அழுத்தக்கூடிய கண்ணிகள் நிரம்பிய ஒரு சிறு தாம்புக் கயிறு போதும். அரசனுக்கும், மக்கள் நிரைக்கும் இடையேயான ஒரு பொதுவான மொழியில் உருவாகும் நெறிகள், முறைமைகள் மற்றும் சட்டங்கள் தான் அப்பெரும் களிற்று நிரையையே கட்டி செலுத்தப் போகும் கண்ணிநுண் சிறு தாம்பு, இல்லையா!!!

 

ஆனால் அத்தாம்புக் கயிரைக் காட்டியது யார் என்பது தான் முக்கியம். அறியாதவர் காட்டினால் மதமிளகும். ஏறி மிதித்துச் சென்று விடும் அக்களிறு. அதே கயிறை அன்னை கட்டினால் அந்த முதல் பெரும் பரம்பொருளும் கூட கட்டுண்டு விடும் அல்லவா. யசோதையின் கட்டில் உரலுடன் கட்டுண்ட வெண்ணைக் கண்ணனைச் சுட்டிய மதுர கவியாழ்வாரின் பிரபந்தத்தின் முதல் அடிக்கு இப்படி ஒரு விரிவான சித்திரம் எழுந்து வரக்கூடும் என நினைக்கவில்லை ஜெ.  நிச்சயம் வெண்முரசின் காவியச் சுவை ததும்பும் பகுதிகளில் ஒன்று என இப்பகுதியைத் தயங்காமல் சொல்லலாம்.

 

அன்புடன்,

அருணாச்சலம் மகராஜன்

ஒரு கணம்

 

அன்புள்ள ஜெ 

வணக்கம் 

அப்பா உடன் சைக்கிள் கேரியரில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு சிதம்பரம் வந்தேன்.  அப்பா என்னை இறக்கிவிட்ட இடம் கீழரதவீதியும், தெற்கு ரதவீதியும் சந்திக்கும் இடம். அப்பா “இதுதான் சிதம்பரம் நடராஜர் தேருலா வரும் ரதவீதி”  என்றார்கள். தெற்கு வீதியில் நின்று மேற்கேப்பார்க்கிறேன். இதுதான் சிதம்பரமா? காலுக்கு கீழே புழுதிமண், தலைக்குமேலே வெளுத்தவானம். சில பாத்திரக்கடைகள், வீடுகள். நடந்தும், வாகனத்திலும் சிலமனிதர்கள், வீதிகள் சந்திக்கும் மூலையில் ஒரு அரசமரம். தூரத்தில் நடராஜர் கோவில் தெற்கு கோபுரம்.  

இவ்வளவுதான் சிதம்பரமா? அரசமரத்திற்குகீழே ஒரு கல்மண்டபம். காவல் மண்டபமாக இருக்கலாம். காவல் அற்றுக்கிடந்தது. முத்துக்குடை முத்துசிவிகை தங்கத்தாளம் அடியார் குழாத்துடன் சின்னஞ்சிறுபாலகன் திருஞானசம்பந்தர் சின்னஞ்சிறுபாதம் சிவக்க நடந்தசிதம்பரம் இதுதானா? ஐயன்  நடராஜபெருமான்  வாமபாகத்தாளோடும் வளரிரு குழந்தையோடும் சண்டிகேசுவரர் சேவையோடும் வலம் வருவதற்கு  திருநாவுக்கரசபெருமான் உருண்டு தன்மேனியையே பாயாக விரித்தவீதி இதுதானே சிதம்பரத்திற்கு போகனும் சிதம்பரத்திற்கு போகனும் என்று சிதம்பரம்போவதையே தன்வாழ்நாளின் குறிக்கோளாக கொண்டு பக்தி என்னும் தகுதியால் தன்னையே ஓமகுண்டமாக்கிய நந்தனார் நடந்தவீதி இதுதானா? 

பாண்டிய மன்னனின் பெரும் அமைச்சனாக இருந்ததுபோதும்    பரமனை பாடுவதே போதும் என்று மாணிக்கவாசகர் மணிவாசகம்பாடி நடந்தவீதி இதுதானா? ஈசனுக்கு வானுயர  கோயில்  கட்டி பூமாலை சூட்டி புகழ்ந்தது போதாது என்று திருமுறைமாலை சூட்ட ராஜராஜசோழன் நால்வரோடும் நாடந்துவந்த வீதி இதுதானா? பெரியபுராணம்  பாடியதற்காக சேக்கிழார் பெருமானை அனபாய சோழன் யானைமேல் உட்காரவைத்து கவறிவீசி உலாவர வைத்தது இந்த சிதம்பரவீதியில்தானா? ஆணா? பெண்ணா? நீயா? நானா? என்று அன்னை காளி மாநடம்புரியும் தில்லை இதுதானா? புலியும் பாம்பும்  தேடியும் நாடியும் ஆடியும் பாடியும் திருநடம் கண்ட சிதம்பரம் இதுதானா? 

வைகுண்டம் விட்டு வந்த கோவிந்தன் ஆடல்கண்டு ஆனந்தசயனம் கொள்ளும் சிதம்பரம் இதுதானா? கையில் மாட்டிய ரப்பர் பாண்டை இழுத்து இழுத்து அடிக்கும்போது கைநரம்பு தெறிக்குமே அதுபோல் உள்ளுக்குள் ஒரு தெறிப்பு. அது சிதம்பரம்  இது சிதம்பரம்,  அப்படிப்பட்டது சிதம்பரம்  இப்படிப்பட்டது சிதம்பரம் என்று கதை கதையாக  உள்ளுக்குள் மாட்டப்பட்ட ரப்பர் பாண்டுகள் இழுத்து இழுத்து உள்ளத்தில் அடிக்கிறது. சிலமணித்துளிகள் காலசக்கரத்தில் சுழன்று நின்றபோது. இதுதான் சிதம்பரம், இவ்வளவுதான் சிதம்பரம் என்று தெளிவு வந்தது. காலுக்குகீழே புழுதி, தலைக்குமேலே வானம். சில கடைகள் சில வீடுகள் சிலமரங்கள் சில மனிதர்கள். அவ்வளவுதான் சிதம்பரம். எனக்கு சிதம்பரம், சிலருக்கு கங்கைகொண்ட சோழபுரம். சிலருக்கு காஞ்சி, சிலருக்கு மாமதுரை, சிலருக்கு புகார். சிலருக்கு விஜயபுரி. சிலருக்கு காசி. ஆதனுக்கு அஸ்தினாபுரி. கதைகளாக வரும் ஊர், கற்பனையாக வளர்கிறது. 

அந்த கதைகளின் வழியாக நாம் அதற்குள் பல்லாயிரம் முறை சென்று கற்பனையாக வாழ்ந்துவிடுகிறோம்.  கதைவேறு, கற்பனை வேறு, கதை நம்மை உள்ளுக்கு இழுக்கிறது. கற்பனை நம்மை உலகவெளியில் பறக்கவைக்கிறது.  இவை இரண்டிற்கும் அப்பாலோ அல்லது இப்பாலோ நிற்கும் நிஜம்வேறு. அதுதான் யதார்த்தம். நம் ஐம்புலன்களுக்கு உரியது. அதை அறிந்து அனுபமாக்கும்போது முழு தயிர்கலையத்தையும் கடைந்து துளி வெண்ணைய் எடுப்பதுபோல நிறைவை அளிக்கவில்லை. அந்த நிறைவின்மை ஏமாற்றத்தை தருகின்றது. அந்த நிறைவின்மையை தாங்கிக்கொள்ளமுடியுமா? என்ற கேள்விக்கு விடைதேடித்தான்  ஆதன் அஸ்தினாபுரி வந்தும் அதன் உள்ளே செல்லாமல் தவிக்கிறான்.  ஒரு சிறு மனப்போராட்டம்தான். அதைத்தாங்கிக்கொள்ள மனிதன் எத்தனை ஊசலாட்டம் ஆடவேண்டி உள்ளது என்பதை களிற்றியானை நிரை-08 அழகாக விளக்குகின்றது. 

ஆதன் போன்று, அழிசிப்போன்றவர்களுக்கு எந்த கதையும் கற்பனையும் வாழ்க்கையில் இல்லை. அதனால் குறிக்கோளும் தேடலும் இல்லை. குறிக்கோளும் தேடலும் வருவதால் ஏற்படும் அறிவுமுனைப்பு இல்லை.  அவர்கள் அந்த அந்த காலத்தில் அந்த அந்த சந்தர்ப்பங்களுக்கு தகுந்தபடி கிடைப்பதை கொண்டு வாழ்ந்துவிடுவார்கள்.  அவர்கள் சிறுவாழ்க்கைக்குள்  கிடைக்கும் சுகத்தையே பெரும் சுகமாக ஏற்றுகொள்ள தெளிவாக இருக்கிறார்கள். ஆதன்போன்றவர்கள்தான் சிக்கித்தவிக்கிறார்கள். எதிர்காலம் என்ன? என்ற பெரும்கேள்வி அவர்களை சுமையாக கூனவைக்கிறது. 

அனல்நதியாக எதிர்நின்று அக்கினி பிரவேசம் செய்ய சொல்கிறது. அதற்காக அவர்கள் அழிசி போன்று சிறுவாழ்க்கைக்குள் சிக்கிவிட மாட்டார்கள். அக்கினி பிரவேசம் செய்தே தன்னை நிறுவிப்பார்கள். கான முயலெய்த அம்பினில் யானை பிழைத்தவேல் ஏந்தல் இனிது அழிசிகளுக்காக அல்ல ஆதன்போன்றவர்களுக்காகத்தான் வள்ளுவர் இந்த குறளை சொல்கிறார். “நான் எட்டாவது பாஸ்ண்ணே, நீங்கள் எஸ் எஸ் எல் சி பெயிலுண்ணே” என்று காமடிச்செய்யும் உலகம் இது. அஸ்தினபுரிவரை வந்துநகர் நுழையாமல் தவிக்கும் ஆதன் மனநிலையை அந்த காமெடியன்களுக்கு முன்நிற்கும் நிலை. களிற்றியானை நிரை-08 ஆதன் மனநிலையை அற்புதமாக படம்பிடித்து காட்டுகிறது. 

ஒவ்வொரு தேடலுக்கு முன்னும் நாமும் அப்படிதான் நிற்கிறோம். கானமுயல் எய்தஅம்பு ஏந்துவதா? யானைக்கு குறிவைக்கும் வேல் ஏந்துவதா? என்று நிற்கிறோம். முயல் எய்தால் வயிற்றுப்பசி போகும். யானையை வென்றால்தான் அரசனாக முடியும். அஸ்தினபுரி நகரை விளக்கும்போதே அசுரநகர்களைவிளக்கும் வன்மையில் கதை அதன் எதிர் துருவத்தை நெருங்கி  நுணுங்கி காட்சிப்படுத்துகின்றது. மூதாதையர்கள் தேவைக்குமேல் எதையும் உருவாக்கிக்கொள்ளவில்லை. அசுரர்கள் தங்கள் ஆணவத்திற்கு உரியதை உருவாக்கிக்கொண்டார்கள் என்பதை கதை தெளிவுப்படுத்தும் இடத்தில் மனம் அசைவற்று நின்று எழுகிறது. வாழ்க்கை என்பதே எண்ணங்களின் பருவடிவம். 

அதில் எதைகலக்குகின்றோம் என்பதில் அதன் வண்ணமும் சுவையும் எழுகின்றது. எண்ணங்களே வாழ்க்கையாக மாறுகிறது என்பதை உணர்ந்து அதில் அன்பு அருள் காதல் கருணை ஒழுக்கம் பண்பாடு பக்தி ஞானம் கலக்கும்போது உலகை அது தெய்வீகசோலையாக செய்கிறது. ஆனந்தஜோதி எழுந்து புவியை விடியவைக்கிறது. நல்லுயிர் தோன்றி புவியை கோகுலமாக்குகிறது.  புவியின் ஆயுள் ரேகையை நீளவைக்கிறது.  அதற்குமாறாக எண்ணங்களாக மாறும் வாழ்க்கையில் ஆணவம் கலக்கும்போது அந்த ஆணவக்கோட்டைகள் பூமியில் இருந்து தனது வேர்களை பிய்த்துக்கொண்டு   வானுக்கு எழுந்து வானை அடையமுடியாமல் விழுந்து நொறுங்கி பூமியில் இருந்த சுவடே   தெரியாமல் அழி்ந்துவிடுகிறது. அஸ்தினபுரி அரக்கர் நகர் அல்ல, மானிடநகர்  அது உணவுக்கலம்போல ஒழிந்து விண்ணோக்கி வாய் திறந்து இருக்கிறது. 

அற்புதம். ஆனந்தம். ஒவ்வொரு ஊருக்கும் ஒவ்வொரு தெருவும் ஒரு உருப்பாக இருக்கிறது அதில் சில தெருக்கள் முகமாக இருக்கிறது அதனால் அது அதன் அடையாளமாக ஆகிறது.  சில தெருக்கள் இதயமாக இருக்கிறது அதனால் அதன் ஆயுள் வளர்கிறது. பாண்டிச்சேரி நேருவீதியில் நின்றுக்கொண்டு இருந்தபோது பண்டிகை ஆடை எடுக்க அலைந்துக்கொண்டு இருந்த மக்களைப்பார்த்த பரவசத்தில் அருகில் இருந்த சித்தப்பாவிடம் “எல்லோரும் ஏதோ நேரத்தில் நிர்வாணமாக இருப்பவர்கள்தான்” என்றேன்.  சித்தப்பா ஒரு கணம் மௌனமாக என்னைப்பார்த்துவிட்டு வெடித்து சிரித்தார்கள். அது ரகசியம் அல்ல. ரகசியம்போல இருக்கும் எல்லோருக்கும் தெரிந்த உண்மை. சித்தப்பா நண்பன்போல உள்ளம் ஒன்றி என்னை வைத்திருந்தார்கள் என்பதால்தான் அது வெளிப்பட்டது. 

களிற்றியானை நிரை-08 தன்னில் ஆழ்ந்து கதை மாந்தர்களை தன்னில் லயிக்கவிட்டதால் உண்மையை நேர்த்தியாக வெளியிடுகிறது. //ஆரியவர்த்தத்தின் குளம் நோக்கி ஓடைகள் எனப் பாயும் விந்து” என்றான் ஆதன். அக்கோணத்தில் முதியவர் எண்ணியிருக்கவில்லை. திகைப்புடன் ஆதனை பார்த்த பின் வாய்விட்டு நகைத்து “நன்று! நீங்கள் உங்கள் மைந்தர் பிறக்கும் நிலம் நோக்கி செல்கிறீர்கள்” என்ற பின் சூழ நோக்கி “எத்தனை ஆயிரம் பல்லாயிரம் பிறவா உயிர்கள். அவைதான் இவ்வுடல்களை ஊர்தியாகக் கொண்டு அங்கே சென்றுகொண்டிருக்கின்றன. தங்கள் இலக்கை நாடி பொறுமையிழந்து கொண்டிருக்கின்றன. பிரம்மத்தின் ஆணை” என்றார்.//-களிற்றியானை நிரை-08 மனம் ஒரு கணம்  மௌனத்தில் விளையாடும் மனசாட்சியானது.

 

அன்பும் நன்றியும்

ராமராஜன் மாணிக்கவேல்

 

ஒரு புரவி

 

அன்பின் ஜெ...

"லாடவளைவு தெரிய ஒற்றைமுன்னங்கால் தூக்கி நின்று ஒரு புரவி நீள்மூச்செறிந்தது."

 இது வெய்யோனில் வரும் ஒரு வாக்கியம். இதற்காகவே (மற்றும் ஏராளம் இருப்பினும்) , ஒரு குதிரிரையேற்றம் தெரிந்தவன் என்ற முறையில் தங்கள் பாதம் தொட்டு சென்னி சூடுகிறேன். வாழ்த்துங்கள். 

இனிய புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துகள்

தங்கபாண்டியன்