பெண் நீங்குதல்

சௌபநாட்டுக் கோட்டை வாயிலை காலையில் திறந்த காவலர்கள் அழுதகண்ணீருடன் ஒரு பெண் நகர்விட்டு நீங்கிச்செல்வதைக் கண்டனர். அவளிடம் அவள் யார் என்று கேட்டனர். அவள் அவர்களைப் பார்க்கவில்லை. அவர்கள் நின்றதையே அறியவும் இல்லை. அவள் பாதைநுனியை அடைந்தபோது எழுந்த முதற்பொன்னொளியில் அவள் உடல் புதிய பொன்னென சுடர்விட்டதைக் கண்டதும் முதியகாவலன் கைகூப்பி “அன்னையே!” என்று கண்ணீருடன் கூவினான். சௌபமகள் சாவித்ரி என அவளை அவன் அறிந்தான்.

ஜெ இன்று வெண்முரசு நாவலில் முதற்கனலை வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன். இந்தவரிகளைப் படித்தபோது மிகப்பெரிய மன எழுச்சி ஏற்பட்டது. ஆரம்பம் முதலே வெண்முரசு பெண்களின் அறத்தின் மேல் பெருநகரங்கள் கட்டப்பட்டிருப்பதைத்தான் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறது. சௌபநாட்டை பெண் விலகுவதென்பது எவ்வளவுபெரிய சாபம்! அதே கதை அஸ்தினபுரிக்கும் நிகழ்கிறது. பாஞ்சாலி அந்நகர் விட்டு நீங்கியபின் அது மேலெழவேயில்லை

சந்திரகுமார்