வெண்முரசு வாசிப்பு

அன்புள்ள ஜெ,

நலமுடன் இருப்பீர்கள் என்று நம்புகிறேன். இந்த வருடத்துக்கான புதியவர்கள் சந்திப்பு ஒருங்கிணைவதாக செய்தி வாசித்தேன். உடனே தஞ்சை நினைவுகள். உங்களை சந்தித்து ஒரு வருடம் ஆகிவிட்டதா என்று தோன்றியது. அந்த சந்திப்புக்கு வந்தவளை இப்போது இருப்பவளை ஒப்பிட்டு பார்க்கும்போது வந்த தொலைவு வெகுதூரமாகத் தெரிகிறது. ஆழத்தில் பல மாறுதல்கள். அப்போது வந்தபோது செருக்குடன், பயமறியாமல், என் ஆற்றல் மீதும் திறன் மீதும் அறியாமை தரும் அபார நம்பிக்கையோடு துள்ளலுடன் ஓடி வந்ததாகத் தோன்றுகிறது. இப்போது அப்படி அல்ல. பல இடங்களில் பல விதங்களில் ஆணவம் அடிவாங்கி உள்ளம் நிறைய ஐயங்கள், பயங்கள், குழப்பங்கள், பதற்றங்கள். வாசிப்பு, கதை எழுதுவது, மொழியாக்கம் என்று எதையாவது செய்துகொண்டே இருந்தாலும் திட்டமில்லாமலும், கவனக்குவியல் இல்லாமலும் செய்கிறேன். ஒன்றில் மூழ்கி விட்டால் அதிலிருந்து வெளிவந்து அடுத்த வேலைக்குள் இறங்குவது கடினமாக இருக்கிறது. கடிதம் எழுதாமல் விட்டதற்கு இந்த மனநிலையும் காரணம். (இதில் சுவாரஸ்யம் என்னவென்றால் ஆய்வுக்கூட வேலை செய்யும் வேளையில் இந்த பிரச்சனை இல்லை. அங்கு மொத்தமாக மனம் குவிந்து பகுத்து வேலைகளை முடிக்க முடிகிறது. அதிலிருந்து விலகுவதும் கடினமாக இல்லை. எல்லாவற்றிற்கும் ஒரு விலகல் மனப்பான்மை தேவை போல).

வெண்முரசு வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். டிசம்பரில் ராஜமாணிக்கம் அவர்களுடன் நீங்கள் வெண்முரசை பற்றி பேசிக்கொண்டே வந்ததில் தொடர்ந்து படிக்காமல் விட்டுவிட்டேன் என்ற ஆதங்கம் மேலோங்கியது. இதுவரை அங்கே கொஞ்சம் இங்கே கொஞ்சம் என்று எல்லா நாவல்களிலும் சில அத்தியாயங்களை வாசித்ததோடு சரி. இன்று நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு பெரும் செயற்பாட்டில் எப்படியும் இணைத்துவிட வேண்டும் என்று தோன்ற ஜனவரி ஒன்றாம் தேதியோடு வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். முதற்கனல் எனக்கு மிகவும் பிடித்தது. பாரதத்தின் விதைகளால் கட்டிய மாலை என்று சொல்லறத்தோன்றுகிறது. சில நாட்களுக்கு முன்னால் பனிமலைகளில் சூரியன் உதித்து அவற்றின் முகடுகள் பொன்னாகும் காட்சியை பார்த்தபோது முதற்கனலில் வரும் ஒரு வரி நினைவுக்கு வந்தது. அந்த பொன்னை தேவியின் சிம்மத்துடன் ஒப்பிடும் உவமை அது. மலைக்காட்சிகளை நமக்கு ரசிக்கக்கற்பித்தவனே காளிதாசன் என்று நடராஜ குரு ஒரு இடத்தில் சொல்வதாக நீங்கள் எழுதிய நினைவு. அதை நினைத்துக்கொண்டேன். இந்த உவமை அப்படியான ஒன்று.

மழைப்பாடல் வாசிப்பனுபவம் மிகச்சில புத்தகங்கள் அளிக்கக்கூடியது. டால்ஸ்டாயை கணம்தோறும் நினைத்துக்கொண்டேன். பதினெட்டு நாட்கள் ஆனது வாசிக்க. ஒரு கட்டத்துக்கு மேல் இது முடியவே கூடாது, போய்க்கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்று தோன்றியபடி இருந்தது. நிலங்களும் மனிதர்களும் மட்டும் தான், ஆனால் எல்லா கதைகளும் அவ்வளவுதான் என்றும் தோன்றியது. நிலமும் மனிதரும். மழைப்பாடலில் வந்த நிலைக்காட்சிகள் அனைத்தும் பதினோரு வயதுக் கண்களால் பார்த்தேன். எனக்கு பதினோரு வயது இருக்கும் போது பத்தே பத்து நாட்களுக்கு வட இந்தியாவை சுற்றி அப்பா அம்மா  பயணம் அழைத்துச்சென்றார்கள். அப்போது பார்த்த கங்கை - ரிஷிகேஷ் லட்சுமண் ஜூலா - இமாசல பனிமலைகள் - அந்த உயரமும் குளிரும் - பியாஸ், சட்லஜ் நதிகளின் நீலம் எல்லாம் தான் மழைப்பாடலின் களமாக மனதில் மாறியது. ஒவ்வொன்றும் அவ்வளவு பளிச்சென்று. தெரிந்த உலகங்களிலிருந்து தான் நாம் தெரியாத உலகங்களுக்குச் செல்கிறோம் என்று தோன்றியது. அந்த வயதுப்பயணங்கள் எவ்வளவு முக்கியம், மனதின் பாகமாகவே ஆகிவிடுகின்றன அல்லவா. மழைப்பாடலின் நிலங்கள் அதே நிலங்களை இன்னும் பழையவையாக, இன்னும் தனித்தன்மையானவையாக, இன்னும் அழகானவையாகக் காட்சிப்படுத்தியது.  

மழைப்பாடலில் வரும் வரலாற்றுக்காட்சிகள் அற்புதமானவை. பீஷ்மரும் பலபத்ரரும் மொஹஞ்சதாரோவை காணும் காட்சி. மலைவாழ் மக்கள் - அவர்கள் இன்றைய ஷெர்பாக்கலைப்போன்றவர்கள் என்று நினைக்கிறேன் - கற்கால குகை ஓவியங்களை காண்பது போன்ற இடங்கள். பாரத மனிதர்களை புராண நாயகர்களாக மட்டும் இல்லாமல் வரலாற்றில் கால் பதித்து நடக்கும், வரலாற்றின் நீளத்தைக் கண்டு திகைக்கும் ஆட்களாக இந்த நாவலிலேயே வர முடியும். வண்ணக்கடலில் இதே பாத்திரங்கள் புராண, இதிகாச, காவிய பாத்திரங்களாக வருகிறார்கள்; அவர்கள் மொகஞ்சதாரோக்களை பார்க்கமுடியுமா என்று தெரியவில்லை.

பீஷ்மரின் பாத்திரத்தை முதற்கனல், மழைப்பாடல், வண்ணக்கடல் என்று வைத்துப்பார்க்கும் போது அது ஒன்று அளிக்கும் விரிவே பிரமிப்பாக உள்ளது. இந்த கிழவனார் பாரதப்போர் வரை இருந்து இதையெல்லாம் பார்க்கவிருக்கிறாரா என்ற மலைப்பு. ஆனால் மழைப்பாடல் பீஷ்மர் எனக்கு மிகவும் பிடித்த பாத்திரம். பிதாமகர், பிதாமகர் என்று சொல்லி கேட்டிருந்தினாலும் இந்திய சிந்தனையில் அதன் உளவியல் புரிந்தது இதில் தான். சௌபால சகுனி பீஷ்மரை தன் பிதாமகர் என்று கொள்ளும் இடம். திருதராஷ்டிரன் அவரோடு மற்போரிட்டு தோற்று அழுது மனத்தால் பணிந்து அவரை ஏற்றுக்கொள்வது. (பீஷ்மர் திருதராஷ்ட்டிரன் தோளில் கைபோட்டு நடக்கும் ஷண்முகவேலின் படம் அற்புதமான ஒன்று). பின் துரியோதனனும் பீஷ்மரின் கடைக்கண் பார்வைக்காக ஏங்குகிறான். வெண்முரசின் அன்னைகளைப்போல தந்தைகளும் தாதைகளும் மகத்தான பாத்திரங்களாக தெரிகிறார்கள். 

வெண்முரசில் இதுவரையில் எனக்கு மிகப்பிடித்த பாத்திர வார்ப்பு திருதராஷ்ட்டிரனுடையது. லியர் படித்தபோது அவன் திருதராஷ்ட்டிரனை நினைவு படித்துகிறான் என்று குறிப்பு எழுதிக்கொண்டே இருந்தேன். வெண்முரசு திருதராஷ்ட்டிரன் லியரையே நினைவுக்கு கொண்டு வருகிறார். குருட்டு அரசன் என்பது ஏதாவது பழைய ஆர்கிடைப்பா என்று தெரியவில்லை - வியாசனும் ஷேக்ஸ்பியரும் எப்படி ஒரே கருவை கண்டடைந்தார்கள் என்பது வியப்பு தான். வெண்முரசில் வரும் திருதராஷ்ட்டிரனை tragedy-யின் நிழல் பின்தொடர்ந்தபடியே உள்ளது. பெரிய குழந்தையைப்போல இருக்கிறான். பதற்றமும் ஆசையும் மூர்க்கமும் பேரன்புமாய். அதுவே அவனை அணைத்துக்கொள்ள வேண்டும், அவன் சிந்தப்போகும் கண்ணீரையெல்லாம் இப்போதே துடைக்க ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்ற உணர்வை அளிக்கிறது என்று நினைக்கிறேன். "மூடா, மூடா" என்று சொல்வது முதலில் இடித்தது. பின் அவனுடைய பிரத்யேக சொல்லாட்சியாகவே ஆகியது. ஆதிப்பெரிய மூடனே இவன் தானே என்று எண்ணும் போது அந்த சொல்லாட்சியில் உள்ள அங்கதம் உறைக்கிறது, வலிக்கிறது. அவன் மற்போர் செய்யும் இடம், இசை ரசிக்கும் இடம், அவருக்கும் தீர்க்கசியாமறிக்குமான உரையாடல்கள், உணவுண்ணும் இடம், மணநாளுக்காக அவசரப்பட்டு காத்து நிற்கும் இடம், முடிசூட அலங்கரித்து காத்திருந்து, முடி தனக்கல்ல, தம்பிக்கு என்று தெரியவரும் போது அவன் காட்டும் பெருந்தன்மை, துரியோதனன் பிறக்கும் போது அவன் கொள்ளும் ஆனந்தம், பீமனை முதல்முறை சந்திப்பது என்று அவன் மிகப்பெரிய பாத்திரமாக வருகிறான். நாவலுக்கு நாவல் பாத்திரங்களில் உருவாகும் காலமாற்றங்களை கவனிப்பதே எளிய, ஆனால் ஆழமான வாசிப்புக்கு வழிவகுக்குகிறது. பாரதம் தெரிந்த கதை என்பதால் அது 'எப்படி' நிகழ்த்தப்படுகிறது என்பதில் தான் சுவாரசியம். அந்த வகையில் மேலும் படிக்கப்படிக்க திருதராஷ்ட்டிரனை தொடர்ந்து கவனிப்பேன்.

பெரிய பாத்திரங்களில் சகுனி-குந்தி-விதுரன் ஆடும் முக்கோண ஆட்டம் பாரதத்தின் அஸ்திவாரம் என்று தோன்றியது. இவர்கள் மூவருமே பாரதத்தின் game-changers. ஆனால் வெண்முரசில் அவர்களின்  பாத்திர வார்ப்பு ஏனோ முதலில் ஒவ்வாமையை அளித்தது. விதுரரின் சமத்காரம்-ஏளனம், குந்தியின் கணக்குகள், சகுனியின் காயநகர்வுகள் எல்லாமுமே. ஆனால் நாவல் முடியும் தருவாயில் மூன்று கதாபாத்திரங்களுமே கனிந்து வந்தது போன்ற உணர்வு. எப்படியோ எல்லாமுமே வாழ்வின் விதிகளுக்குள் விழுந்துவிட்டதாக தோன்றியது. மூவருமே மனிதர்களாகிறார்கள். அவர்கள் அடைந்து கடக்கும் வலிகளே அதற்கு காரணம் என்று சொல்லலாம். 

சின்னச்சின்ன பாத்திரங்களை பற்றி பேசவேண்டும். சியாமை, அனகை, தீர்க்கசியாமர் என்று ஒரு பட்டியல். சிவையின் கதை முதற்கனலிலிருந்து மழைப்பாடல் வரை ஒரு முழு வாழ்வை கடந்து செல்கிறது. காணாத  காவியமெல்லாம் கற்றவள், வியாசரின் மகனை பெற்றவள். அவள் வாழ்வு கொள்ளும் திசை மட்டும் எத்தனை கசப்பானது. ஆனால் அவள் செயல் தானே அது? அவள் தன்னுடைய ஆரத்தை முன்னாள் தோழிக்கு கிழற்றி வீசும் சித்திரத்தை என் வாழ்விலேயே குடும்பத்திலேயே கண்டிருக்கிறேன். பாவம் சிவைகள், அவர்களுக்கு முடிந்தது அவ்வளவுதான் என்று - முகம் சுழித்து அல்ல - கருணையுடன் சொல்லத் தோன்றுகிறது இதை வாசிக்கையில்.

குடும்பக்கதை என்பதால் எத்தனை மணங்கள், இரவுகள், மண வாழ்வுகள். காந்தாரிகளின் மண வாழ்வு சில நாட்களிலேயே கொள்ளும் சரிவும் கசப்பும். குந்திக்கும் பாண்டுவுக்குமான அசாதாரண உறவு. விதுரனும் சுருதையும் நிகழ்த்தும் இணைவான மணவாழ்க்கை. ஆதிரதனும் ராதையும் கூட ஒரே நிகழ்வில் வந்தாலும், நாயையும் குழந்தையையும் கொஞ்சும் விதத்தில் வெளிப்படும் மணவாழ்வின் மகிழ்வு புன்னகை வரவழைத்தது. எவ்வளவோ சொல்கிறோம், குடும்பமும் குழந்தையும் அல்லாது வாழ்வில் மகிழ்வென்ன மகிழ்வு என்று தோன்றிவிட்டது.

பெரிய நாவல்கள் வாசிப்பது அப்படி ஒரு கொண்டாட்டம். அதனுடன் சேர்ந்தே வாழ்ந்துவிடுகிறோம். விஷ்ணுபுரம் போன்ற நாவலும் பெரியது தான், ஆனால் காலங்கள் கடப்பதால் அதன் வாசிப்பனுபவம் வேறாக உள்ளது. மழைப்பாடல், வார் அண்ட் பீஸ் எல்லாம் சில வருடங்களை நுன்னிப்பாக கடந்து செல்வதால் வெளிவருவதே சற்று கடினம். மழைப்பாடலில் பாண்டு தந்தையாகும் இடம் அவ்வளவு பெரிய உச்சம். பாரதமே தந்தையாகுதலின் கதை என்று சொல்லத்தோன்றுகிறது. சாந்தோகிய உபநிஷத்தின் வரி என்று உங்களுடைய பல கதைகளில் வரும் அந்த மேற்கோளை நினைத்துக்கொண்டேன் - இங்கும் வருகிறது. அவன் இறந்த போது அழுத்துக்கொண்டிருந்தேன். அவன் இறந்தான் என்று அல்ல. அவன் தலை மேலிருந்து மட்டுமே அதுவரை உலகை பார்த்த தருமன் இரக்கப்பட்டு மண்ணில் நின்றான் என்பதை எண்ணித்தான் ("புக்கு முடிஞ்சிடிச்சின்னு தானே அழற?" 

- வருண் கேட்ட கேள்வி). கடைசியாக புத்தகம் படித்து இப்படி அழுததும் ஒரு தந்தை-மகனுக்காக - ஹெக்ட்டர் இறுதிப்போருக்கு செல்லும் போது மகன் அவனுடைய தலைக்கவசத்தைக்கண்டு அழுவான்; அதைக்கண்டு ஹெக்ட்டர் அதை  கழற்றுவான் - அப்போது. நாவல் முடிவுக்கு வரும்போது அப்படி ஒரு வெறுமை. தந்தை இறந்துவிடுகிறார். ஒரு அம்மா தீப்பாய்கிறாள். அம்பிகையும் அம்பாலிகையும் விளையாட்டுகளையும் பாவைகளை ஒதுக்கிவைத்து போல் வாழ்வை ஒதுக்கிவிட்டு சத்யவதியோடு கான்புகுந்து வாழ்வை கடக்கிறார்கள். அப்போது நாவல் முழுவதும் கேட்கும் மழைப்பாடல் மங்கலமாகவே ஒலித்தது.

வாசித்து முடித்து பலநாட்களுக்கு அந்த பாடலின் வரிகளே மனதில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. பச்சையானவன், புள்ளிவைத்தவன் என்றெல்லாம் வருகிறது. என்ன கவிதை என்ன கவிதை என்று மனம் ஏங்கியது. பின் தவளைகள் கத்தும் சப்தத்தை எடுத்து போட்டு கேட்டேன். மங்கலமாகவே ஒலித்தது. மழை நினைவுகளை மண் நினைவுகளை கொண்டுவந்தது. ஒட்டுமொத்த வாழ்க்கையை பல நூருமுறை வாழ்ந்த கிழவியாக உணர்ந்தேன். ஆம், இவைகளின் ஆர்வமிகு, வாழ்வளிக்கும் சப்தம் தான் இதற்கு மங்களம்.

சுசித்ரா ராமச்சந்திரன்