இனிய ஜெயம்,
இன்றைய அத்யாத்தில் பல வரிகள்
பித்தேற்றுகின்றன. முன்பு திரௌபதி நீராடுகையில் , அவளுடலில் நீர்
வழிந்தோடும் தடமெல்லாம் , உருகி வழியும் நெய்யில் பற்றி சுடரும் தழல்
போல் சொல்லெழுந்தது .
இம்முறை பசிய காட்டில்
வந்து வீழும் மாமழையின், ஒவ்வொரு துளியும் தீண்டும் இடத்தில் ,முளைக்கும்
பச்சையம் போல முளைத்தெழுகின்றன சொற்கள்.
பெண்கள்
நிறை மெய்யாகவே, முற்றிலுமான விடுதலை என்றொரு நிலையில் இருந்து
இயங்கினால், அங்கு நிற்கும் கொல்லவும் வெல்லவும் பிறந்த ஒருவன் ,
கலாச்சாரதடைகள் தன்முனைப்பு அனைத்தையும் களைந்து அவர்களை நோக்கினால் ,
அவன் எய்துவது என்ன? அதன் இலக்கிய சாட்சியமே இன்றைய அத்யாயம்.
முத்தத்திலிருந்து பிறக்கும் சொற்கள். ஆம் . பெண் என்று உச்சரித்துப் பார்த்தேன் அந்த சொல்லெ முத்தத்திலிருந்துதான் பிறக்கிறது.
புறம்புல்கும்
இளம்பெண்ணின், வெம்மை இணை முலைகளின் , மென்மைகளின் வன்தொடுகை ஏற்று,
செவிகள் கொள்ளும் வெங் குருதிச் செம்மையை , அவ்வனுபவத்துக்கு நிகர்த்த
ஒன்றினை அளித்தது த்ரிஷ்தயத்தும்ணனின் பித்து மொழிதல்.
இறுதியில்
ஆடல் அரங்கில், இளமை முதுமை அனைத்தையும் கடந்து கிருஷ்ணனுக்கான ஏக்கமாக
மட்டுமே , தூய பெண்ணை மட்டுமே த்ரிஷ்தயத்தும்ணன் அறிவது, தமிழில் இதுவரை
நிகழாத தருணம்.
புதர் இலைகள் நுனி ஒளி போல கண்கள்.
ஊஹும் இந்த கடிதத்தை முடிக்க முடியாது ஆகவே இங்கே நிறுத்திக் கொள்கிறேன்.
கடலூர் சீனு.
