வாளெனும் காலம்:

நாளென ஒன்று போல் காட்டி உயிர் ஈரும் வாளெனும் காலம்:

வெண்முரசில் வரும் குறள்களைத் தனித்திரியாகவே தொகுக்கலாம். தற்போது கிராதம் 45 ல் விருத்திரன் கூற்றாக ஒரு குறள் வந்திருக்கிறது. ‘“அரசே, இந்திரனின் படைகள் அணுகிவிட்டன. நகருக்குள் அவை நுழைந்துகொண்டிருக்கின்றன” என்றார் அமைச்சர். “இனி ஒருகணம்கூட நமக்கு இல்லை” என்று கூவினார். “ஆம், காலம்…” என்று விருத்திரன் சொன்னான். “நாள் என ஒன்றுபோல் காட்டி வாளென்று வருவது. அவ்வாறே ஆகுக!”’. இதே குறள் சொல்வளர்காட்டிலும் வந்துள்ளது. (சொல்வளர்காடு 55). தன் கையில் கிடைத்த நாரையின் இறகை வைத்து அதன் இடத்தை உசாவும் தருமனிடம், அந்த சூதன், ‘அரசே, இதோ இதேபோல ஒரு சிற்றோடை. அது வேகவதி. அதிர்ஸ்யை என்றும் அதற்கு பெயர் உண்டு. வாள் போல வளைந்தது. நாள் என ஒன்றுபோல் காட்டி உயி்ர் ஈரும் ஒளி கொண்ட வாள். அதற்கு அப்பால் நின்றிருந்தான் வேடன். வில்நாண் இழுத்து அதில் அம்புபூட்டி இழுத்து ஆண்பறவையை குறிவைத்தான். அந்தச் சிற்றோடைக்கு இப்பால் அமர்ந்து மெய்மைதேடி விழிமூடியிருந்தான் அவன் நூற்றுவர்வழிப் பெயரன். ’

காலம் என்பதை உயிர் எடுக்கும் வாள் என உருவகப் படுத்திய விதம் அலாதியானது. அந்த காலம் ஒரு வேகமான ஆறாக ஓடுகிறது என்கிறது வெண்முரசு. வேகவதி என்கிறது. அது அதிர்ஸ்யை என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. அதாவது அ-திர்ஸ்யை : காண இயலாதது. ஆம், காலம் என்பதைக் காண இயலுமா என்ன? ஆயினும் இப்புடவியை நோக்கின் அது ஒரு சிற்றோடை தான் என்கிறது வெண்முரசு. துவக்கமும், முடிவும் கொண்ட ஒரு ஓடை. ஏதோ ஓர் பேர் ஒழுக்கில் சென்று இணைவது. வேடன் இருக்கும் இடத்தில் தான் விருத்திரனும் இருக்கிறான். அவர்களுக்கு ஓடை தெரியவில்லை. ஒரு துளி தான் தெரிகிறது. எனவே கணம் கணமேன அதை உணர்கிறார்கள். எனவே காலம் வாளென அவர்கள் உயிரைப் பறித்துக் கொண்டிருக்கிறது, ஒரு முழு வெண்ணைக் கட்டியைத் துண்டு துண்டாக வெட்டும் கத்தி போல. அதே வேடன் மெய்மை அறிந்து இக்காலத்தையே ஓர் ஒழுக்காகக் காணும் இடத்தில் இருக்கையில் முழுக் காலமும் ஒரு கணமெனச் சுருங்கிவிடுகிறது, அந்த ஓடையின் துவக்கமும் முடிவும் தெரிந்து விடுகிறது. அக்கணத்தில் அவன் படைத்த காவியம் அக்காலம் இருக்கும் வரை எஞ்சுகிறது. அக்குறள்

‘நாளென ஒன்றுபோல் காட்டி உயிர் ஈரும்;
வாள் அது உணர்வாற் பெறின்.’

நிலையாமை என்னும் அதிகாரத்தில் வரும் குறள் இது. நிலையாமை என்பதில் காலத்தைக் கொண்டு வந்த வள்ளுவரின் மேதமையை என்னவென்று சொல்வது?! மிக மிக எளிமையாக, பொருள் அறியாமல் பொருள் சொல்லப்பட்ட குறள்களில் இதுவும் ஒன்று. இதைக் குறித்த ஜெ வின் பார்வை தனித்துவமானது.

‘உணர்ந்து பார்ப்பவரின் கண்ண்ணில் பார்வைக்கு ஒன்றுபோலவே இருக்கக்கூடிய பற்பல நாட்களாகத் தன்னைப் பிரித்துக்காட்டும் அது ஒரே வெட்டாக உயிரை வெட்டித்தறிக்கும் வாள் போன்றதாகும்.

காலம் நம்மால் துளித்துளியாக உணரப்படுகிறது. நொடிகள் நிமிடங்கள் மணிகள் நாட்கள் வருடங்கள். இவை நம் பிரக்ஞையால் உணரப்படுபவை. துண்டுபட்ட காலம் இது. [கண்டகாலம்].

ஆனால் இந்தப் பகுப்புக்கு அப்பால் காலம் என்பது என்ன? அது ஒரே பெருநிகழ்வு. துண்டுபடாத காலம் அது [ அகண்டகாலம்] பிரபஞ்சம் என்பது ஒரே பெருநிகழ்வு. நாம் பிரித்துக்கொள்ளும் காலம் இல்லையேல் அது ஒரு கணம் என்றே சொல்லலாம்.

இருவகைக் காலத்தையும் ஒரேவரியில் சொல்கிறது இக்குறள். மின்னல் போலக் கண்ணிமைக்கும் கணத்தில் நிகழ்வதை நாள் நொடி எனப்பிரித்து உணர்ந்து அதில் திளைத்து வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம் நாம்.’

அன்புடன்,

அருணாச்சலம் மகராஜன்