இந்த வரிகளைத்தான் தினமும் வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.
போர்க்காலங்களில் நான் இலங்கையிலே இருந்தேன். அன்றைக்கு இலங்கை இப்படித்தான் இருந்தது.
ஒருவர் கூட சமநிலையில் இல்லை. எல்லாமே நஞ்சாகிவிட்டிருந்தது. மொழியிலேதான் மனுசர் வாழ்கிறார்கள்.
மொழி இப்படி நஞ்சாக ஆனபின்னால் மனிதர்கள் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்ளவே முடியாது.
அன்றைக்கு அப்பாவும் மகனும்கூட பேசிக்கொள்ளமுடியாது. சட்டென்று துரோகிப்பட்டம் வந்துசேரும்.
ஆகவே எல்லாருமே பேச பயப்படார்கள். அந்த காலகட்டத்தை பார்க்கும்போது ஏற்பட்ட அதே பயம்
இப்போதும் ஏற்படுகிறது
சோமசுந்தரம்
